İçtihat Bülteni Uygulaması’ndan edinilen bilgiye göre, Taraflar arasındaki boşanma davasından dolayı yapılan ve Yargıtay 2. Hukuk Dairesi’ne kadar uzanan yargılamada kanser hastası olduğu öğrenilen davacı kadın, davalının düzenli bir işi olmadığını, ekonomik şiddet uyguladığını, tehdit ve hakaret ettiğini ileri sürerek tarafların boşanmalarını, velayetin anneye verilmesini talep etti. Davalı ise davaya cevap vermedi.
MAHKEME BOŞANMA DAVASINI REDDETTİ
İlk Derece Mahkemesi, tarafların davası devam ederken uzun bir süre bir arada yaşadıkları, bu durumda tarafların karşılıklı birbirlerini affettikleri gerekçesiyle davanın reddine karar verdi.
İlk Derece Mahkemesi’nin kararına karşı süresi içinde davacı kadının vekil avukatı, af durumunun olmadığını, tarafların ifadesinde de bu durumun geçmediğini belirterek istinaf başvurusunda bulundu.
İSTİNAF TALEBİ DE REDDEDİLDİ
Bölge Adliye Mahkemesi 2. Hukuk Dairesi, davanın ret gerekçesinin usul ve kanuna uygun olduğu gerekçesi ile istinaf başvurusunun esastan reddine karar verdi.
Bölge Adliye Mahkemesinin bu kararına karşı süresi içinde istinaf gerekçelerini tekrarlayarak temyiz isteminde bulundu.
YARGITAY AF OLARAK DEĞERLENDİRMEDİ
Boşanma dosyasını temyiz incelemesi neticesinde ele alan Yargıtay 2. Hukuk Dairesi, dosyaya ilişkin hükmü bozdu.
Yargıtay 2. Hukuk Dairesi’ni kararında, “Toplanan delillerden ve dinlenen tanık beyanlarından, davacı kadının kanser tedavisi görmesi ve çocuklarına bakacak durumda olmaması sebebiyle dava açıldıktan sonra bir süre daha tarafların aynı evde yaşadıkları, bu durumda aynı evde yaşamanın zorunluluktan kaynaklandığı, bu durumun af olarak nitelendirilmesinin mümkün olmadığı anlaşılmaktadır.” denildi.
Kararda, “Eşlerin çocuklar için veya zorunluluktan dolayı bir araya gelmiş olmaları ortak hayatın yeniden kurulduğu anlamını taşımamaktadır.” ifadelerini kullanıldı.
